Od 2012 roku aktorka Teatru Wybrzeże. 

„Pracuje w teatrze, w którym spędziła swoje dzieciństwo. Zdarzało się, że zamiast do przedszkola szła do budynku na Targu Węglowym. Spędzała czas w garderobie mamy, Doroty Kolak (dziś to jest również jej garderoba) albo w dyrektorskim gabinecie Stanisława Michalskiego, jej dziadka, długi czas szefa Wybrzeża. Trafiała czasem do teatralnego bufetu, ale szybko wyrzucali ją stamtąd koledzy mamy i taty, Igora Michalskiego, bo w powietrzu unosiła się zawsze chmura papierosowego dymu. Na studia wyjechała jednak do Wrocławia i znalazła tam – jak sama mówi – drugą mamę, opiekunkę swego roku, Ewelinę Paszke-Lowitzsch, z którą do dzisiaj pozostaje w stałym kontakcie. Zahaczyła o wrocławską grupę Ad Spectatores, spędziła trzy intensywne sezony w tamtejszym Teatrze Współczesnym, po czym wróciła do Trójmiasta. Gdy pierwszy raz zagrała z matką, biorąc zastępstwo w spektaklu NA POCZĄTKU BYŁ DOM, ta z przejęcia zapomniała tekstu. Potem była córką Raniewskiej, Anią, w WIŚNIOWYM SADZIE. Więcej wspólnych teatralnych przygód na razie nie miały. Chętnie zmienia sceniczne gatunki. Bez kompromisów ukazała młodą Mary Page Marlowe, wyraziście zagrała Emily w NIEZWYCIĘŻONYM Torbena Bettsa w inscenizacji Jarosława Tumidajskiego – spektaklu bardzo lubianym przez publiczność. Świetnie się bawi rolami w AKCIE RÓWNOLEGŁYM i ŻABUSI, ale nie zapomina, że aktor to także służba. To ona stała za protestem zespołu Wybrzeża przeciw zmianom w polskich sądach, czytając ze sceny manifest w tej sprawie. Wychowana w szacunku dla społeczeństwa obywatelskiego uznała, że tak po prostu trzeba.” 

Jacek Wakar, album TWARZE WYBRZEŻA